ความสำคัญของทุนมนุษย์
องค์การส่วนใหญ่มักจะมีทุนพื้นฐานทั่วๆ ไป อันได้แก่ เงินทุน ทรัพยากร เทคโนโลยี ความสามารถในการเข้าถึงตลาด เหมือนๆ กันหรือคล้ายคลึงกัน ดังนั้นทุนที่จะช่วยให้องค์การมีความแตกต่างที่มีลักษณะเฉพาะตัว คือ “ทุนมนุษย์” ซึ่งหมายความว่าองค์การจะประสบความสำเร็จในการดำเนินงานอันเกิดจากการคงความสามารถไว้ หรือได้มาซึ่งความได้เปรียบในการแข่งขันที่ยั่งยืน (Sustainable Competitive Advantage) จะขึ้นอยู่กับทุนมนุษย์เป็นสำคัญ (Penrose, 1959) เนื่องจากองค์การที่มีทุนมนุษย์ที่มีสมรรถนะสูงจะเป็นองค์การที่มีความได้เปรียบในการแข่งขันที่ยั่งยืน (Nummelin, 2008) และมีหลักฐานเชิงประจักษ์ที่แสดงให้เห็นว่าทุนมนุษย์เป็นปัจจัยที่มีความสำคัญมากที่สุดของการผลิตของระบบเศรษฐกิจในปัจจุบันนี้ (Deutsche Bank, 2005) ส่วนในระดับองค์การนั้นพบว่าทุนมนุษย์นั้นมีผลกระทบในเชิงบวกอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติต่อผลการดำเนินงานขององค์การ (Seleim and Ashour, 2007:798; Bassi and McMurrer, 2008) ดังนั้นองค์การจะต้องมีการดำเนินการด้านการจัดการทุนมนุษย์อย่างมีประสิทธิภาพมากขึ้น เนื่องจากเป็นที่ตระหนักกันโดยทั่วไปแล้วว่าองค์การจะไม่สามารถแข่งขันได้อย่างมีประสิทธิภาพผ่านทางสินทรัพย์ที่จับต้องได้ (Tangible Assets) ขององค์การ แต่จะต้องมีการเพิ่มความสำคัญไปที่สินทรัพย์ที่จับต้องไม่ได้ (Intangible Assets) เช่น ทุนทางปัญญา (Intellectual capital) มากขึ้น ซึ่งหมายความว่า องค์การจะสามารถบรรลุได้ถึงความได้เปรียบในการแข่งขันที่ยั่งยืนได้โดยผ่านทางองค์ประกอบของทุนทางปัญญา ได้แก่ ทุนมนุษย์ ทุนเชิงความสัมพันธ์ (Relational capital) และทุนเชิงโครงสร้าง (Structural capital) (Kamukama et. al, 2011: 153-154) โดยทุนมนุษย์ขององค์การมีลักษณะเป็นทรัพยากรที่มีค่า (Valuable) หายาก (Rare) มีต้นทุนในการลอกเลียนแบบสูง (Costly to imitate) และไม่สามารถทดแทนได้ (Non-substitutable) (Pearse, 2009: 371) โดยที่ทุนมนุษย์จะเป็นต้นกำเนิดของความได้เปรียบในการแข่งขันที่ยั่งยืนได้นั้นจะต้องเป็นไปตามเกณฑ์ทั้งสี่ประการต่อไปนี้ (Wright and McMahan, 1992 อ้างใน Abhayawansa and Abeysekera, 2008: 57)
1. พนักงานต้องมีมูลค่าเพิ่มในทางบวกต่อองค์การ
2. ทักษะและความสามารถต่างๆ ของพนักงานต้องมีเอกลักษณ์เฉพาะตัวหรือหายากที่คู่แข่งขันทั้งในปัจจุบันและคู่แข่งขันในอนาคตไม่มี
3. ทุนมนุษย์ที่องค์การมีต้องเป็นตัวแทนพนักงานทั้งหมดขององค์การและไม่สามารถเลียนแบบได้โดยง่าย และ
4. ทุนมนุษย์ขององค์การไม่สามารถทดแทนได้โดยสิ่งอื่นๆ ขององค์การคู่แข่งขัน เช่น เทคโนโลยี
นอกจากนี้หากองค์การใดที่ต้องการยกระดับจากองค์การที่ดำเนินงานเฉพาะในประเทศให้เป็นองค์การข้ามชาติจะต้องมีการให้ความสำคัญในเรื่องคุณค่าของทุนมนุษย์เป็นอย่างมากเพื่อพัฒนาความแตกต่างและจะได้รับความได้เปรียบในการแข่งขันในที่สุด (Huang, et.al., 2002 : 371)
ดังนั้นทุนมนุษย์จึงเป็นแหล่งสุดท้ายที่จะช่วยให้องค์การมีความได้เปรียบในการแข่งขันอย่างยั่งยืนต่อองค์การอื่น (Phillips, 2005)
องค์การต่างๆ ที่มีส่วนผลักดันเศรษฐกิจของประเทศ โดยทั่วไปจะประกอบขึ้นด้วยองค์การทั้งในภาคเอกชน องค์การของรัฐบาล ได้แก่ หน่วยงานราชการ และองค์การรัฐวิสาหกิจที่รัฐเข้าไปถือหุ้นด้วยโดยมีกฎหมายหรือพระราชบัญญัติรองรับการดำเนินงาน เพื่อให้การดำเนินงานมีความคล่องตัวมากขึ้นเช่นเดียวกับการดำเนินงานขององค์การเอกชน ในขณะเดียวกันก็ดำเนินงานภายใต้นโยบายบางประการของรัฐบาล เพื่อเป็นเครื่องมือในการปกป้องผลประโยชน์ของประเทศด้วย และในช่วงเวลาที่ผ่านมา องค์การรัฐวิสาหกิจของประเทศไทยหลายๆ แห่งมีผลการดำเนินงานไม่มีผลกำไร หรือมีผลการดำเนินงานที่ขาดทุน ซึ่งอาจจะกล่าวได้ว่าเป็นเพราะองค์การเหล่านั้นไม่มีความสามารถในการแข่งขันที่ยั่งยืน เนื่องจากไม่มีทรัพยากรหรือสินทรัพย์ภายในที่เป็นปัจจัยสำคัญในการสร้างความได้เปรียบในการแข่งขันที่ยั่งยืน (Senjem, 2001) หรืออาจจะกล่าวได้ว่าองค์การต่างๆ ดังกล่าวขาดแคลนทุนมนุษย์ที่มีประสิทธิภาพ ในขณะที่องค์การรัฐวิสาหกิจอีกหลายแห่งมีผลการดำเนินงานเป็นไปในทางตรงกันข้ามได้แก่ มีผลการดำเนินงานดีเด่นในหลายๆ ด้าน เช่นมีผลกำไรมาก มีระบบการบริหารงานที่มีประสิทธิภาพจนได้รับรางวัลต่างๆ มากมายทั้งในระดับประเทศ และในระดับโลก ซึ่งเป็นสิ่งที่แสดงให้เห็นว่าองค์การรัฐวิสาหกิจดังกล่าวมีทุนหรือปัจจัยการดำเนินงานต่างๆ รวมทั้งทุนมนุษย์ที่สามารถสร้างความได้เปรียบในการแข่งขันที่ดีกว่านั่นเอง การที่องค์การรัฐวิสาหกิจมีผลการดำเนินงานดีเด่นนั้น เมื่อได้มีตรวจสอบการบริหารงานแล้วจะพบว่าเป็นองค์การที่มีรูปแบบการดำเนินการใกล้เคียงกับองค์การธุรกิจเอกชนโดยทั่วไป
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น